Bloggvinir - búin að fatta hvernig það virkar

Einlægar þakkir til Zou (ætli maður eigi ekki að beygja það?) fyrir að veita mér þann heiður að vilja verða fyrsti bloggvinurinn minn. Nú veit ég hvernig það virkar. Ég sakna þess hins vegar frá vinum mínum í alvöru heiminum að finna ekki bloggsíður frá þeim.  - Hvort eruð þið ekkert að skrifa - eða er ég svona vitlaus að finna ykkur ekki? Gott væri að fá upplýsingar um það. Bestu kveðjur.

Vandi að velja

Ég sótti um inngöngu í tvo háskóla næsta vetur í fjarnámi. - Kennaraháskólann, vegna þess að síðustu 14 ár hef ég verið tónlistarkennari, og nú heimta menn á þeim bæ prófskírteini og pappíara. Ég sat á sínum tíma heilt ár í sálarfræði og tvö ár í heimspeki og hef eiginlega enga persónulega þörf fyrir að læra meira í þeim fræðum. Verst að ég skyldi ekki nenna að ljúka BA prófi þá. - Svo sótti ég líka um í Landbúnaðarháskólanum. Ég er viss um að það er miklu skemmtilegra. Vandinn er sá að ég efast stórlega um að afburða námshæfileikar mínir dugi til að stunda fjarnám í tveimur skólum í einu.  Nú þarf ég að velja - eða borga dágóða upphæð fyrir að hugsa mig um lengur.  Þeir allra nánustu telja að ég eigi að fara í Kennaraháskólann. Nú eru góð ráð vel þegin.

Tískuþáttur Guðrúnar

 

Í dag, föstudag, var hefðbundið pítsuát á besta pítsustað í heimi, Gallery Pizza. Á leiðinni þangað tók ég eftir því að ég hafði gleymt að klæða mig sómasamlega á efri hlutanum. Veðrið var svo gott að ég álpaðist út á náttskyrtunni. Hún er reyndar bara einhver stuttermabolur, og í þetta sinn var hann grár með gati - ekki mjög smart. Og hárið sneri örugglega líka öfugt - angandi af nýlegri fjósalykt. En þar eð menn mæta iðulega í vinnugallanum á þennan ágæta veitingastað, þá hafði ég ekki mjög miklar áhyggjur af þessum smáatriðum. Enda komst ég brátt að því að ég var alls ekki verst klædd á staðnum. Einhver náungi hafði nefnilega gleymt að gyrða sig. Báðar rasskinnarnar löfðu út fyrir buxnastrenginn ... Ekki beint til að örva matarlystina - hvað þá aðrar ónefndar hvatir. Hann var þó til allrar hamingju greinilega í nokkuð snyrtilegum nærbuxum.

Einu sinni í vetur reyndi ég að fá son minn 12 ára til að gyrða sig almennilega. Hann brást ókvæða við og spurði hvort ég vildi að hann liti út eins og hommi. Nú er ég sumsé búin að læra að það sé hommalegt að gyrða sig. Mér finnst samt eitthvað bogið við þetta allt saman. Eru ekki helstu forkólfarnir í tískuheiminum hommar? Hverjum skyldi hafa dottið í hug að það væri smart að láta rasskinnarnar lafa út fyrir buxnastrenginn? ... Hverjum datt í hug á sínum tíma að það væri smart að ganga í buxum sem væru rifnar á rassinum og láta skína í nærbuxurnar? ...  Mig grunar að þetta sé ekkert annað en snjallt samsæri. Ungir menn hafa heldur betur látið glepjast í þessum efnum. Eða eru einhverjar dömur tilbúnar að játa að þeim finnist þetta flott tíska?

Mici's episode

 

Mici the cat was born on my farm one year ago. I have too many cats, so she was given away as soon as possible. In September she moved into a Hungarian home in Iceland and was named Mici. She is famous in the Music School, because her new mama, being a music teacher, also has a talent for drawing, and decorated her teaching rooms with drawings of Mici. But Mici did not get a chance to become infamous in town. The new parents protected her from the outside world and kept her inside. During Christmas holidays Mici came to stay with me while the Hungarians went home. I agreed to let her stay inside most of the time, and locked her up in the bathroom. (Normally I don't keep cats in the house - except in the laundry room). Occasionally we took baths, and that's when Mici had the most fun. She likes water. Sometimes she would fall into the bathtub, but she did not mind. Only I got a scratch when she decided to jump out. Once during Christmas Mici escaped to outside and faced her mother, sister and other relatives. She did not like that one little bit. When I found her she was high up in a tree and all the other cats on their way up to get a closer look. It was a funny looking thing - a tree covered with cats - tree-hugger-cats. I did not join in, but waited for them to come down. They eventually did. Mici too. Now it's summer holiday and Mici is back. This time I refused to keep her inside. At the same time I was worried sick that I would loose her. She decided of course to become a wild cat. Only at midnight every night she returnes for food. She is a very punctual cat. And when fed, she demands to go outside again. And I let her. She likes to hide out in the trees. Today was different though. I'm thinking maybe Mici has a talent for weather forcasting. The TV forecast promised a sunny day, but Mici was found this morning napping on top of the dryer - that is where she feels safe. She accepted breakfast and then stayed in the laundry room all day. Guess what - it started raining in the afternoon - and no sun. The only fault in this theory is that Mici likes water. But - she may only like warm water, not the cold rain.

The amazing cat Mici  - always a source of wonder.

- To be continued - for sure.

Hrefnukjöt í matinn - nammi namm

 

Þessi þáttur er tileinkaður G. fræ. í Bretlandi. Þegar ég borða sérlega góðan mat þá verður mér alltaf hugsað til hennar. Í kvöld þurfti ég reyndar ekki að gera neitt nema ofnbaka kartöflubáta og steikja kryddlegið kjöt á pönnu. Mjög auðvelt. Svo hrærði ég hvítlaukssmjör. En þetta var ekkert venjulegt kjöt. Þetta var hrefnukjöt. Ég hef einu sinni keypt hrefnukjöt áður. Það var í tilraunaskyni. Það var ókryddað og frosið og mjög ódýrt, enda til sölu í Bónus. (Komum nánar að því síðar). Í það sinn skar ég kjötið í ræmur, lagði fyrst í mjólk og síðan í hvítlauk, engifer og soja, og e.t.v. eitthvað fleira sem ég man ekki. Svo var snöggsteikt grænmeti að austurlenskum hætti, kjötið einnig snöggsteikt og síðan var tilraunin tvískipt, annars vegar karrísósa og hins vegar ostrusósa. Sonur minn raðaði þessu öllu í sig með bestu lyst og óskaði eftir að hrefnukjöt yrði hér eftir fastur liður á matseðli heimilisins. Mér persónulega fannst aðeins of mikið villibráðarbragð af kjötinu, en hugsaði að ég hefði átt að láta það marinerast lengur. Síðan eru liðnir margir mánuðir, og hrefnukjöt hefur ekki verið til sölu þar sem við höfum átt leið um. Þangað til í dag. Þá var ég svo heppin að ráfa inn í það sem nú heitir Kjarval á Hellu og þar blasti við þetta fína kryddlegna hrefnukjöt - ófrosið - og pakkað í gær. Myndin utaná benti til að þetta skyldi steikjast eða grillast í heilu lagi - og ekki of lengi. Þegar heim kom var röndótta steikarpannan hituð vel, og sneiðarnar tvær sem komu úr pakkanum steiktar eins og um nautakjöt væri að ræða. Venjulega kaupi ég ekki kryddlegið kjöt, því mér finnst það alltaf of saltað og einhvern veginn skrítið. En hrefnukjötið var fullkomið. Alveg mátulega kryddað og fór vel með bökuðum kartöflum og hvítlaukssmjöri. Algjör dásemd. Sonurinn skolaði þessu niður með heilum lítra af beljumjólk sem ég fékk í skiptum fyrir gulrætur hjá nágrannabónda. (Ég er hrædd um að sá verði að fara að herða sig í gulrótaátinu, ef það á að haldast jafnvægi í þeim viðskiptum).

            Talandi um beljumjólk - elskuleg kona færði okkur brodd nú í vikunni. Úr honum urðu þær bestu ábrestur sem ég hef smakkað. Ég vona að henni hafi líkað jarðarberin sem hún fékk í staðinn. Nú hefur jarðarberjatíðin hin fyrri náð hámarki, svo þeir sem ekki hafa haft rænu á að heimsækja mig nú í júní munu líklega missa af herlegheitunum.

            Vinur okkar P. kom í sína árlegu júní-heimsókn um daginn. Þá er fastur liður að bera fram nýbakað rabarbarabrauð og grilla að kvöldi. Ég var búin að tilkynna honum að boðið yrði upp á grillaða kjúklinga, og hann hafði ekki hreyft mótmælum við því. Þess vegna kom mér dálítið á óvart að hann skyldi hafa með sér nesti á grillið. Klaustursbleikju. Það kom sér reyndar mjög vel, því nágrannakonan sem einnig var boðin í grillið tilkynnti að hún æti ekki kjúklinga nema í neyð.

Þegar kom að því að hella skyldi upp á kaffi þennan dag, þurfti að opna nýjan kaffipakka. Ég bauð P. að velja Gevalia eða eitthvað nýtt merki. Hann er alltaf til í að prófa eitthvað nýtt. Hann spurði hvar ég hefði fengið kaffið, og þegar ég svaraði ,,Bónus" sleppti hann pakkanum eins og hann hefði brennt sig og pakkinn skall í gólfið. Ég spurði hvort köngulló hefði verið á pakkanum. (Þannig hefði ég brugðist við því). Nei, hann hefur bara svona megnan ímugust á Bónusfeðgum. Hann borðar ekki mat úr Bónus nema í neyð. Ég reyndi að útskýra fyrir honum að við fátæklingarnir í sveitinni hefðum bara ekki efni á að hata Bónus. Næsta búð ku vera dýrasta búð á landinu, en þarnæsta búð er Bónus á Selfossi. Það sljákkaði aðeins í P., en ég held að hann hafi bara hlustað með öðru eyranu. Hann borðaði þó rabarbarabrauðið með góðri lyst, þrátt fyrir að rúsínurnar væru e.t.v. úr Bónus. Kjúklingarnir voru góðir, en næst þegar P. kemur í heimsókn verð ég að muna að bera fram heimaræktað kjöt eða fisk - eða hrefnu.

17. júní - án rigningar - garðvinna

 

So I used the opportunity to do some garden-work, since there was no rain. Everybody else finish their garden clean-up before this day, but not me. We got up at a reasonable time and drove to town to see what was going on. Free breakfast at the school. Good idea. I like that. Then we drove to one of my fathers forestry-places to see how the trees grow. He always did that on 17th of June, so we made that into a tradition. Trees are doing fine. Global warming. Good so far. Then there was nap time. A person who stays up at night writing blogs has to sleep during the day. Everybody understands that . Also I was just generally tired. Then somebody came and I woke up and tried to convert my nap to sunbathing in the garden. Too cold. Not enough global warming yet. Lawnmowing was next. Dandelions have gone to seed. I like dandelions. I don't understand why the mayor of Hvolsvöllur has decided to go to war against these pretty flowers. They do no harm, and they are edible. I hear that the French use them in salads. My cows like them too. There are others I have declared war against: Tvítönn og sigurskúfur. Lamium og chamaenerion angustifolium. (Latin for uncle Gerry). They kill everything around them - except maybe Archangelica. I'm running a test in my garden to see if Angelica will overcome these invaders. I believe the tvítönn will be dead in a few years and I hope I will be able to stop the expansion of sigurskúfur. Sigurskúfur scored a few points though, when I read that it was edible and should be used as asparagus, and bees like it. I still have not tested that strange food and I put the bee idea on hold when my friend Dögg declared she would stop visiting me if I was going to keep bees. I like Dögg. But I have not found one good reason to like sigurskúfur. Can anyone out there give me one? Has anybody tasted it? Is it cow-food?

            Then another thing. Why do people want to kill moss in their gardens? What is wrong with moss? I like moss. It is soft and nice. I would plant moss in my garden instead of grass.

La Traviata á Hvolsvelli

 

Hoping that all my friends and relatives read English, I have decided to convert to that wonderful language. Hello America, Hello Hungary, England, Sweden, Denmark, wherever you are. Our family from USA came to visit last week. We had a wonderful time, I hope they did too. I showed them the Saga Center, Ghost Center and Elfs and Troll-Center. Everything is a Center nowadays. It gives me the feeling that I'm living in an important place. If I ever was in doubt, now I'm sure. Last Friday I got the honor of introducing a New Yorker to opera - in Hvolsvöllur, of all places. I believe it was the first opera-show in Hvolsvöllur ever. It was not a whole opera, but the most beautiful arias from Verdi´s La Traviata, involving a Ukrainian-Icelandic singer, a pianist who played like a whole orchestra and Guðrún Ásmundsdóttir as narrator. I believe we can thank Guðrún for bringing this wonderful performance to us. They came in company of a few other very capable people and got a little decorative help from the locals. It was the Ópera Skagafjarðar on tour. I don't know enough English words to describe this. Fascinating, ravishing... wonderful. Alexandra Chernyshova was the most perfect Violetta, flirted like the devil, sang like an angel and died gracefully. I understand she lives in Hofsós. Imagine that.

Vestmannaeyjar - Paradís á jörð

Þriðja tilraun. Við fórum sumsé til Vestmannaeyja. Ungverjarnir eru tónlistarmenn í atvinnuleit, og það var eitt tilefni ferðarinnar. Svo er bara svo gaman að vera túristi í Vestmannaeyjum. Frændgarðurinn í Víkingaferðum tók á móti okkur, og það var alveg toppþjónusta. Unnur tók á móti okkur á flugvellinum og fór með okkur í rútuferð um eyjarnar. Sonur minn vill helst fara aftur strax til að æfa sig í spröngunni. Ég sprangaði líka - komin á fimmtugsaldurinn. Ég gleymdi því snöggvast hvað ég væri gömul og klöngraðist upp á klettinn. Svo þegar ég átti að stökkva framaf, þá mundi ég það. Skelfingin var algjör. En af því að hinir túristarnir og Unnur voru að horfa þá kunni ég ekki við að guggna á því. Ég bjóst við að mín síðasta stund væri upp runnin og ég yrði fyrsti maður til að farast í spröngunni. Svo ég ákvað að gera þetta með stæl, rak um ferlegt öskur og spriklaði eins og fiskur á öngli, en komst mér til mikillar undrunar heil á húfi niður. Svo var farið í bátsferð og kafteinn Simmi spilaði á Sax í hellinum. Það var ógleymanleg upplifun. Himnafaðirinn ákvað að vökva okkur aðeins á leiðinni, en það jók bara á stemminguna. Næst verð ég með linsurnar, svo ég sjái fuglana betur. Svo þornuðum við fljótt og vel við kaffi og kakódrykkju á Kaffi kró. Næst var farið í sædýrasafnið. Það var flott. Því næst í tónlistarskólann, hann er glæsilegur og við komumst einnig að því að hægt er að komast á sjóræningjasýningu. Hún var ekki í gangi, við sjáum hana vonandi næst. Í lok ferðarinnar fengum við dásamlegan kvöldverð sem kafteinninn eldaði á Krónni, og allt í boði hússins. Simmi og Unnur, takk kærlega fyrir okkur. Verið ævinlega velkomin á Langagerðisbúgarð að njóta allra gæða sem þar eru. Ekkert jafnast þó á við Eyjarnar og við mælum með Víkingaferðum - Viking Tours. Takk aftur, Simmi og Unnur.

Vestmannaeyjar - paradís á jörð

Í dag fór ég til Vestmannaeyja. Ég er búin að vera á leiðinni þangað í sjö ár, en nú lét ég loks verða af því. Við fórum fjögur, sonur minn og tveir Ungverjar. Ég er tvisvar búin að skrifa þessa ferðasögu, sem er mun lengri en tvær línur, og reyna að birta, en tæknin er að stríða mér. Hún kemur vonandi seinna. Ég gefst upp í dag.

Fyrsta tilraun

Ég er að velta fyrir mér hvort ég verði ekki að fylgja straumnum og viðra hugsanir mínar á almannafæri. Mér skilst að það sé enginn maður með mönnum nema hann bloggi. Mér hefur reyndar ekki dottið neitt gáfulegt í hug nýlega, og opnun þessarar bloggsíðu var mesta afrekið mitt í dag.  Annað sem ég gerði í dag var að halda örtónleika í leikskóla. Ég fór með þrjá litla fiðlunemendur mína og við spiluðum fyrir hóp af enn minni börnum. Það var mjög þakklátur áheyrendahópur og kom mér mjög á óvart. Ég hafði búist við að þau mundu halda fyrir eyrun og jafnvel púa og æpa á okkur. En aldeilis ekki. Þau hlustuðu af athygli, stillt og prúð. Þar sannaðist enn og aftur hve við vanmetum oft börnin okkar. Börn geta meira en við höldum. Það þarf bara að gefa þeim tækifæri. Ég hef sko verið að kynna mér kenningar Suzukis. Hann vissi hvað hann söng.