Vestmannaeyjar

klikka ekki. Nú hefur verið ákveðið að fara þangað minnst einu sinni á ári. Það er einkennilegt að hafa búið svona nálægt Eyjunum alla ævi, og vera núna fyrst að uppgötva þær í alvöru. Það þurfti útlendinga til að koma manni á bragðið. Við útlendingarnir fórum fyrst fyrir ári síðan, og nú erum við búin að fara aftur. Hér kemur mynd af þeim.

 

 

 

 

 

 

Hér fyrir neðan var mynd af Brian, en af einhverjum ókunnum ástæðum hefur lokast á hana. 

 

 

 

...draumur hins djarfa manns...

 

 

 

Veðrið var ákjósanlegt á föstudagsmorgni,  logn og sæmilega sléttur sjór - held ég - svo enginn varð sjóveikur. Við fórum auðvitað með Simma, og í þetta sinn gátum við farið útúr höfninni og allan hringinn að skoða eyjarnar. Og Simmi spilaði í hellinum...

 

 

 

 

 

 

 

 

Svo þegar við komum í land lagaði kafteinninn handa okkur ketkurlssamlokur - hann kann allt. Takk, Simmi! Eftir notalega slökunarstund á Krónni og stutt bæjarrölt var síðan haldið í eftirminnilega gönguferð í áttina að flugvellinum - eða hérumbil, þar sem einn ferðalangurinn (Brian) flaug á brott um síðir... Svo kom þokan.

Um kvöldið hafði ég hugsað mér að kynna útlendingana fyrir KK, sem átti að koma fram ásamt öðrum frægum, ónefndum söngvara. Við komum okkur vel fyrir á næstfremsta bekk og biðum eftir goðinu. Þá vildi það okkur til happs að okkur langaði í ís. Við fórum fram og tilkynntum konunni í miðasölunni að við ætluðum að skreppa út, en kæmum aftur til að hlusta á KK. Hvenær hélt hún að hann mundi koma? Þá kom reiðarslagið: Hann hafði orðið fastur í þokunni. Komst ekki. Blessuð konan var svo elskuleg, þegar hún sá skelfingarsvipinn á okkur, að hún bauðst til að endurgreiða okkur miðana að fullu. Svona er þetta í Vestmannaeyjum, smáþoka - og allt breytist. Útlendingarnir voru bara kátir, vitandi ekki af hverju þeir misstu, en ísinn bragðaðist mjög vel.

Laugardagur rann upp bjartur og fagur. Þá vildu sumir fara í fjallgöngu, en það þótti of stór biti fyrir hálfan dag. Fyrst var farið í bæjarrölt og á stefnumót við prestinn í Landakirkju. Kvöldið áður vorum við svo heppin að rekast á hann og hikaði ég þá ekki við að kvarta yfir því að kirkjan hefði verið lokuð daginn áður, þegar við ætluðum að skoða hana. Presturinn tók mjög vel á móti okkur og sagði okkur sögu kirkjunnar, sem er öll hin merkilegasta. Balázs og Kitty spiluðu á orgelið og það hljómaði aldeilis frábærlega.  Balázs er að verða búinn að æfa toccötuna (þessa frægu eftir Bach) svo það er mjög gaman að fara með honum að skoða kirkjur.

Eftir hádegi litum við á sjómannadagshátíðahöld við höfnina, margir létu sig detta í sjóinn, ýmist á reiðhjólum eða eftir öðrum misfrumlegum leiðum. Það var kalt að hanga yfir því, svo við örkuðum til að skoða ,,fílinn" - svo þvert yfir golfvöllinn og niður í fjöru. Þá var gott að vera barn í hjarta.

 

 

 

Margt leynist í fjörupollum.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og gaman að horfa á brimið - það var mátulega lítið!

 

 

 

 

Balázs og Kitty og fíllinn.

 

 

 

 

Lauk svo þessari ágætu ferð, og við þökkum Simma, Unni og Árnýju sérstaklega fyrir frábærar móttökur. Þegar heim kom var hugað að jarðarberjunum sem Markús hafði ekki fundið á meðan ég var í burtu. Það var slatti! Og í gærkvöldi var ég svo heppin að komast á skemmtun með Erni Árnasyni og félögum. Það var gaman. Hann Örn er ótrúlegur snillingur.

P.s.  Ekki þýðir að spyrja mig neitt um jarðskjálfta - þeir fóru framhjá mér.

Athugasemdir

[Anna Ragna Alexandersdóttir (IP-tala skráð) 2.6.2008 kl. 12:25]

Vá flottar Eyjamyndir.

Vestmannaeyja  pæja.

[Rósa Aðalsteinsdóttir, 3.6.2008 kl. 18:48]

Sæl og blessuð Guðrún fræ.

Ég kom fyrst til Vestmannaeyja þegar 1964 og ég veit bara ekki hversu oft ég hef komið þangað. Talsvert oft sem betur fer.

Frábær staður og frábært fólk í Vestmannaeyjum.

Guð veri með þér

Kær kveðja/Rósa