Vorið komið

hér í sveitinni. Til marks um það eru páskaliljur og krókusar, sem nú hafa ákveðið að kíkja upp úr moldinni. Enn er þó myndarlegur snjóskafl við hliðina á þeim, en hann rýrnar með hverjum rigningardeginum. Næsta mál á dagskrá er að skipuleggja fermingu. Markús hefur sumsé ákveðið að ganga í þjóðkirkjuna með formlegum hætti. Það kemur í ljós hvort við nennum að hafa eitthvað mikið tilstand. Dagurinn nálgast óðum, pálmasunnudagur, 16. mars.

Athugasemdir

[Rósa Aðalsteinsdóttir, 18.2.2008 kl. 01:19]

Hæ og hó.

HANNA LITLA

 

Hanna litla! Hanna litla!

Heyrirðu ekki vorið kalla?

sérðu ekki sólskinshafið

silfurtært um bæinn falla?

Það er líkt og ljúfur söngur

líði enn um hjarta mitt,

ljúfur söngur æska og ástar,

er ég heyri nafnið þitt.

 

Hanna litla! Hanna litla!

Hjartans barnið glaðra óma.

Ástaljóð á vorsins vörum.

Vorsins álfur meðal blóma.

Þín er borgin björt af gleði.

Borgin heit af vori og sól.

Strætin syngja. Gatan glóir.

Grasið vex á Arnarhól.

 

Hanna litla! Hanna litla!

Herskarar af ungum mönnum

ganga sérhvern dag í draumi,

dreymi þig í prófsins önnum.

Og þeir koma og yrkja til þín

ódauðlegu kvæðin sín.

Taka núll í fimm, sex fögum

og falla – af tómri ást til þín.

 

Svona er að vera seytján ára

sólskinbarn með draum í augum,

ljúfan seið í léttu brosi,

leynda þrá í ungum taugum!

Heimurinn dáir Hönnu litlu.

Hanna litla á alla tíð

konungsríki í hverju hjarta.

Hún er drottning ár og síð.

 

Hanna litla! Eg veit að vorsins

vináttu þú aldrei missir.

Og þú verður alla tíma

ung og – saklaus, þótt þú kyssir.

Gríptu dagsins dýra bikar.

Drekktu örugg lífsins vín.

Nóttin bíður björt og fögur.

Borgin ljómar. Sólin skín.

 

                        Tómas Guðmundsson