Guðrún Markúsdóttir

Allt í einu komið sumar - og ég hef alveg gleymt að blogga. Allur bloggtíminn hefur farið í Fésbók. Hér er nóg að gera, nóg vinna, nógu margir nemendur, nógu mörg eldgos... enginn dauður tími. Uncle Gerry came to visit for two weeks and got to know his nephew. He got home safe and didn't have to travel through Akureyri like he had to do on the way in. Next Saturday my students will give a concert, then I will teach for two more weeks and then there will be some Suzuki training. Maybe after that I will have time to write some more blog...

Fór í gær út að aka með Markúsi - en gleymdi myndavélinni.  Svo ég notaði tækifærið í dag þegar Kristrún kom í hressingargöngu að bjóða henni að skoða þennan fallega foss sem leynist í nágrenninu. Hún er snillingur í að taka myndir, eins og hér sést, hún náði okkur báðum í einu - og fossinum. Fossinn var að mestu í klakaböndum og ef við hefðum stoppað þarna lengur hefði farið eins fyrir okkur.

 Fleiri myndir úr þessari ferð eru hér og  í albúmi.

 

 

 

 

 

 

and inspired by a lady who travelled all alone all the way from Australia to Iceland to see the Northern Lights. Unfortunately they were not turned on, so she will have to come again. And that is not so bad. Then she will get to see more things here. I hope she finds this page to see my pictures - go to "myndaalbúm". I want to be like her when I grow up.

Við mæðginin vorum svo heppin að fá að fara í smalamennsku í gær. Drengnum var ekið ásamt öðrum uppá fjall að sækja kindurnar, en ég átti að vera í fyrirstöðu. Þetta var auðvitað í Fljótsdal. Mér var bent að rölta upp snarbratta brekku meðfram á og finna vað - sem átti að blasa þar við - og þar mátti ég búast við að þurfa að bíða a.m.k tvo tíma. Þegar ég leit upp brekkuna sýndist mér að ég mætti þakka fyrir ef það tæki mig minna en tvo tíma að klöngrast upp. Anna frænka mín hleypur upp svona brekkur á nokkrum mínútum, en ég er ekki alveg svo spræk. Ég þrammaði af stað og naut útsýnisins. Þarna er alveg ótrúlega fallegt. Áin rennur í djúpu gljúfri - betra að horfa ekki  mikið niður - Tindfjöllin blöstu við þegar ég leit upp og virtust vera ótrúlega nálægt, þakin snjó. Í baksýn voru jöklarnir. Veðrið var dásamlegt, blankalogn og bjart. Þegar ég komst upp á brún fór ég að svipast um eftir vaðinu, en sá bara miklagljúfur svo langt sem augað eygði. Þökk sé farsímum að Anna gat hringt í mig og fullvissað mig um að ég væri á réttum stað. Við nánari athugun sáust nokkrar kindagötur sem bentu til þess að þarna gætu skjáturnar mögulega farið yfir. Eftir umsaminn tíma sást til kinda. Fór það ekki betur en svo að heill hópur ruddist framhjá mér yfir vaðið og lét sig engu skipta þótt ég æpti og öskraði og baðaði út öllum öngum. Harla sneypuleg frammistaða. Ég hallast að því að þetta fé sé eitthvað í ætt við Tálknafjarðarskjátur þær sem nýverið komust í sjónvarpið. Næst ætla ég að hafa með mér myndavél. Líka næst þegar ég fer í búðina. Sbr. síðustu færslu á Facebook.

Var að koma af tónleikum í Selinu á Stokkalæk. Drengur var sendur út um allan heim að finna besta flygilinn - og viti menn, hann fannst! Ótrúlega flott. Ég sem hélt að ég ætti flottasta hljóðfæri í heimi!!! (hahaha) Og svo spilaði drengurinn eins og engill. Víkingur Heiðar Ólafsson. Svona eiga útrásarvíkingar að vera. Situr í útlandinu og útsetur íslensk sönglög fyrir píanó svo allur heimurinn geti fengið að kynnast tónlistinni okkar - án þess að ástkæra ylhýra hrognamálið sé að trufla. Hann er snillingur. Og nú getur hann komið hingað í sveitina og spilað fallegu útsetningarnar sínar á þetta flotta hljóðfæri. Og ekki bara hann, heldur við hin líka. Hjónin á Stokkalæk eiga heiður skilinn. Svona fólk á að fá Fálkaorðuna. Engin orð duga heldur til að lýsa fegurð hljóðfærisins. Menn verða bara að fara sjálfir og heyra með eigin eyrum. Skoðið þetta: http://www.stokkalaekur.is/